Sevgili Atam... Nasıl anlatsam sana olan duygularımı... Kelimeler seni anlatmaya kifayetsiz kalıyor. Diyorum ki keşke benim zamanımda da olsaydın. Ben de kucaklayabilseydim, dokunabilseydim sana. Biliyor musun Cumhuriyetimizin 100.yılını çok coşkulu kutladık. Sana çok minnettarım. İlkokul boyunca Nutuk okudum. Annem Atatürk'ün her şeyini, yolunu, ilmini öğreneyim diye yol çizdi bana. Tarif edilmez bir duygu yaşıyorum senin fotoğraflarına bakınca. Bizim kurtarıcımız olmuşsun, biz de senin yolunda ilerleyip ülkemizi koruyup kollayacağız.

Cumhuriyet gözbebeğimiz, onurumuz, gururumuz, şanımız, vatanımız, bayrağımız 100.yaşında. Hep var ol Cumhuriyet, sen çok yaşa. NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE!

Ey bize verilmiş en büyük armağan olan Cumhuriyet! Seni ilelebet, gücüm yettiğince herkese anlatacağım Kadınları nasıl yücelttiğini, çocukları nasıl koruduğunu, hayatımıza neler kattığını... Ne büyük gurur ki 100. Yılına tanıklık edebildim. İlelebet nice 100'lere...

Tanışmamış ve görmemiş olmamın, seni hissetmediğim anlamına gelmediği bir sevgi. Öylesine özel, öylesine kalpten bir bağ. Senin hedeflerine doğru yürürken, bize açtığın yolda emellerini gerçekleştirebilmek için payıma düşen görevleri üstlenirken, dönem dönem zorlandığımı biliyorum. Fakat sonra kulağıma sesin geliyor "Sizler, yeni Türkiye’nin genç evlatları, yorulsanız da beni izleyeceksiniz. Dinlenmemek üzere yürümeye karar verenler asla ve asla yorulmazlar. Türk gençliği amaca, bizim yüksek ülkümüze durmadan, yorulmadan yürüyecektir." Ve ardından yeniden güç kazanıyorum ve ışık saçarak yürümeye devam ediyorum. Söylediğin gibi zekamı unutarak, daima çok çalışarak ilerliyorum. Pes etmeden, aşk ile. Bir Türk genci olarak bizi gördüğünü, duyduğunu ve hissettiğini biliyorum. Saygı, sevgi ve özlem ile Atam…